‘’Θα με αποδεχτούν;’’, ‘’Εάν τους φανώ περίεργος;’’, ‘’Πώς αλήθεια με βλέπουν;’’.
 
Όλοι χρειαζόμαστε σε ένα βαθμό την αποδοχή των άλλων και να νοιώθουμε ότι ‘’ανήκουμε’’.¨ Ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που μας εκτιμούν, μας αγαπούν και είμαστε σημαντικοί για αυτούς.
Τι γίνεται όμως όταν η ανάγκη μας για αποδοχή είναι κάτι που υπάρχει συνέχεια στη σκέψη μας και επηρεάζει πολύ την καθημερινότητα μας; Μπορεί η επιθυμία για αποδοχή να μετατρέπεται σε μία ανάγκη και να μας επηρεάζει πολύ όταν νοιώθουμε ότι δεν την εισπράττουμε;  
 
Κάποιοι λόγοι που θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό είναι:
Στα πρώτα χρόνια της ζωής μας χρειαζόμαστε την αποδοχή και την ασφάλεια  των σημαντικών άλλων για εμάς. Όταν ως παιδιά έχουμε βιώσει την εγκατάλειψη, την όχι ειλικρινή αποδοχή τους ή όταν έχουμε νοιώσει ότι πρέπει να φερόμαστε όπως θέλουν οι σημαντικοί άλλοι για εμάς για να εισπράξουμε την αποδοχή τους τότε νοιώθουμε ότι εάν εκφράσουμε αυτά τα οποία νοιώθουμε οι άλλοι θα μας απορρίψουν.
 
Επιπλέον η υπερπροστασία μπορεί να κάνει ένα  παιδί να αρχίζει σταδιακά να μην εμπιστεύεται τον εαυτό του και τις δυνάμεις του και να αρχίζει να πιστεύει  ότι οι άλλοι γνωρίζουν περισσότερα πράγματα από το ίδιο . Και άρα ως ενήλικας να νοιώθει ότι χρειάζεται τους άλλους και την αποδοχή τους  και ότι μόνος του ‘’δεν μπορεί να τα καταφέρει’’.
 
Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας να είναι αρνητική και για αυτό ενεργοποιείται με οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο. Η αυτοεκτίμηση μας να είναι ευάλωτη και εύθραυστη. Και οι άλλοι μπορεί να λειτουργούν ως καθρέφτης της προσωπικής μας αξίας.
Επιπλέον όταν δεν υπήρχε στη ζωή μας υποστηρικτικό πλαίσιο ή εάν στο σχολείο έχουμε βιώσει  περιθωριοποίηση, απόρριψη μπορεί μεγαλώνοντας να νοιώθουμε  μια έντονη ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους.
 
Το αντίτιμο είναι μεγάλο
Μπορεί να μας εμποδίζει να δείχνουμε κομμάτια του εαυτού μας που νοιώθουμε ότι δεν θα είναι αποδεκτά. Και να εγκλωβιζόμαστε στις σκέψεις και στα συναισθήματα μας.
 
Να συμφωνούμε με τους άλλους παρόλο που στην πραγματικότητα μπορεί να θέλουμε να διαφωνήσουμε.
 
Να μην μπορούμε να πούμε ‘’εύκολα Όχι’’, να φέρουμε αντίρρηση σε άλλους, να υποστηρίξουμε μια γνώμη που έρχεται σε αντίθεση με πολλούς. Εγκλωβιζόμαστε όμως με αυτό τον τρόπο και αισθανόμαστε πίεση γιατί δεν είμαστε όπως θα θέλαμε πραγματικά.
 
Μπορεί να λέμε διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές ομάδες, να παίζουμε διαφορετικούς ρόλους κατά περίπτωση ακόμα και εάν αυτό έρχεται κόντρα με μας και με αυτά που μέσα μας βαθιά πραγματικά πιστεύουμε.
 
Η διαρκής σκέψη για το εάν θα εισπράξουμε την αποδοχή  μπορεί να μας οδηγεί σε συναισθήματα  φόβου  και ανησυχίας.
 
Να είμαστε σε μια διαρκής εγρήγορση και να ψάχνουμε δείγματα από τους άλλους ότι δεν μας θέλουν. Έτσι να νομίζουμε ότι μπορεί να έχει παρεξηγηθεί ο φίλος μας ή να έχει θυμώσει εάν δεν έχει απαντήσει στο τηλέφωνο μας. Ή ότι  μπορεί ο σύντροφος μας που σήμερα μας μίλησε απότομα να μην μας θέλει ή να βαρέθηκε.
 
Οι συναισθηματικές μας  κεραίες να είναι πολύ ευαίσθητες σε ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και να μας επηρεάζουν αρνητικά προκαλώντας μας άγχος, θυμό, πεσμένη διάθεση.
 
Με το να ψάξουμε τους βαθύτερους λόγους που θα μπορούσε για τη δική μας ζωή να συμβαίνει αυτό, θα καλλιεργηθεί μέσα μας το αίσθημα της εσωτερικής ασφάλειας και της εμπιστοσύνης προς τους άλλους.
 
Όταν αποδεχτούμε , πιστέψουμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας τότε θα αρχίζει να κατευνάζει αυτή η αστείρευτη ανάγκη μας για αποδοχή από τους άλλους.
 
Η  έντονη ανάγκη μας για αποδοχή από τους άλλους κρύβει από πίσω μια βαθύτερη ανάγκη μας για πραγματική  αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού..
 
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Βουλτσίδου Κατερίνα