Ένα ερώτημα που πολλοί άνθρωποι μπορεί να έχουνε είναι: ‘’Πώς μπορεί η ψυχοθεραπεία να μας βοηθήσει εφόσον το παρελθόν έχει περάσει και τα βιώματα που μας άφησε είναι εκεί;’’
Μέσα από την θεραπεία ξαναβιώνουμε και παρατηρούμε τη ζωή μας.
Πολλοί από εμάς μπορεί ηλικιακά να μεγαλώνουμε αλλά να είμαστε στην πραγματικότητα καθηλωμένοι σε τραύματα της παιδικής και της εφηβικής μας ηλικίας.
Χρειάζεται όταν είμαστε μικροί να νοιώθουμε ότι οι σημαντικοί άλλοι για εμάς μας δείχνουν αποδοχή, αγάπη, είναι πραγματικά εκεί, σέβονται και κατανοούν τα δικά μας θέλω και τις δικές μας ανάγκες. Αλλιώς μεγαλώνοντας θα είμαστε καθηλωμένοι σε προηγούμενες περιόδους της ζωής μας. Μπορεί να κρύβουμε μέσα μας έναν έφηβο ή ένα παιδί.
Όπως ένα παιδί νοιώθει ότι χρειάζεται να στηρίζεται σε κάποιον μεγαλύτερο για να νοιώσει ασφάλεια, ως ενήλικες μπορεί να ψάχνουμε μία εξαρτητική σχέση που θα στηριζόμαστε σε κάποιον ή θα μας είναι δύσκολο να αναλάβουμε πρωτοβουλία. Θα έχουμε ανάγκη για διαρκή επιβεβαίωση, αποδοχή από τους άλλους.
Η όπως ένας έφηβος που δεν έχει διαμορφώσει την ταυτότητα του και την ψάχνει, να νοιώθουμε ότι δεν έχουμε βρει την πραγματική μας ταυτότητα και δεν έχουμε έρθει σε επαφή με τις πραγματικές μας ανάγκες.
Μέσα από την θεραπεία είναι σαν να ξαναζούμε τη ζωή μας αλλά με τα μάτια ενός ενήλικα.
Ο δρόμος της θεραπείας μπορεί να μας οδηγήσει να βρούμε την δικαίωση για αυτά τα οποία έχουμε περάσει, να εκφράσουμε πράγματα και να καταλάβουμε γιατί κάποιες καταστάσεις έχουνε τόση δύναμη πάνω μας ή ποιος είναι ο λόγος που συνεχώς πέφτουμε στο ίδιο μοτίβο από λάθη. Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι αιτίες που ενώ δεν είμαστε ευτυχισμένοι αισθανόμαστε μέσα μας εγκλωβισμένοι στο να βρούμε τη διέξοδο που θα θέλαμε στη ζωή μας.
Κατανοώντας το παρελθόν βοηθούμε στο να μην επισκιαστεί το παρόν μας..
Μην αφήσουμε το παρελθόν μας να ορίσει το μέλλον μας..
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Βουλτσίδου Κατερίνα
Πρόσφατα σχόλια