Τι συμβαίνει άραγε όταν εγκλωβιζόμαστε στην ετικέτα ‘’του καλού παιδιού’’;

Κάποιος μπορεί να  μας έλεγε..

‘’Νοιώθω ότι οι άλλοι περιμένουν περισσότερα από μένα. Αυτό με κάνει να μην μπορώ να ακολουθήσω κάποιες φορές τα ‘’θέλω’’ μου, να αντιδράσω, να οριοθετήσω, να πω ‘’όχι’’. Προσπαθώ να βρω εγώ τι κάνω λάθος και που φταίω σε μία κατάσταση. Υπάρχει το αίσθημα ότι μπορεί να απογοητεύσω τους άλλους, να τους στεναχωρήσω. Δεν μπορώ εύκολα να δείξω τον θυμό μου. Αυτό όμως με κάνει να αισθάνομαι το αίσθημα της αδικίας, της απογοήτευσης, ότι δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου..’’

Ποιος θα μπορούσε να είναι ο λόγος που μπορεί να λειτουργούμε με αυτή την ετικέτα;

Εάν ως παιδιά ικανοποιούσαμε τις επιθυμίες των άλλων μπορεί να μας περάστηκε το μήνυμα ότι και οι άλλοι αυτό περιμένουν από εμάς.

Ένας απαιτητικός μας γονιός που νοιώθαμε την ανάγκη ότι πάντα πρέπει να τον ικανοποιούμε. Και αργότερα κουβαλώντας μέσα μας αυτό το αίσθημα, να αντιδρούσαμε με αυτό τον τρόπο και στο περιβάλλον του σχολείου, με τους φίλους μας, με τις σχέσεις μας.

Όταν λέμε συνέχεια σε ένα παιδί να είναι καλό παιδί. Και το να είσαι καλό παιδί να σημαίνει ότι πρέπει να υποχωρείς, να μην θυμώνεις, να μην στεναχωρείς τους γύρω. Ότι ένα καλό παιδί δεν αντιμιλάει, ότι ακούει πάντα τους γονείς του άσχετα εάν μέσα του διαφωνεί με κάποια πράγματα.

Ποιες θα μπορούσαν να είναι κάποιες συνέπειες;

Μπορεί να έλκουμε στη ζωή μας τοξικούς ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να παραβιάζουν τα όρια μας και να μας εκμεταλλευτούν.

Υπάρχει περίπτωση μέσα μας να βιώνουμε θυμό και το αίσθημα της αδικίας για πράγματα στα οποία είτε δεν μιλήσαμε ή αντιδράσαμε με τρόπο διαφορετικό από αυτό που θα θέλαμε.

Επιπλέον να υπάρχει μια διαρκή αγωνία στο εάν αυτά που κάνουμε είναι αποδεκτά από τους άλλους γύρω μας.

Το να είμαστε δοτικοί και να προσφέρουμε στους άλλους χρειάζεται να γίνεται όταν το νοιώθουμε εμείς και όχι από το αίσθημα ότι θα ‘’πρέπει’’να συμφωνούμε και να κάνουμε επιλογές ακόμα και εάν διαφωνούμε πραγματικά με αυτές..

Μόνο μέσα από το να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει τελικά ‘’καλό παιδί’’ και ότι εάν όντως καλό παιδί είναι τελικά  κάποιος που συμφωνεί πάντα με τους άλλους, δεν διεκδικεί και δεν οριοθετεί.

Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Κατερίνα Βουλτσίδου.