Πολλές φορές μπορεί να φερόμαστε στον εαυτό μας πολύ αυστηρά και επικριτικά. Να του φερόμαστε όπως ένας άνθρωπος που θα μας περίμενε στη γωνία και με το παραμικρό λάθος θα μας έκρινε αυστηρά και θα μας έκανε να αισθανθούμε άσχημα. Αν αυτός ήταν ένας άνθρωπος που υπήρχε στη ζωή μας το πιο πιθανόν ήταν να απομακρυνόμασταν από αυτόν. Το ερώτημα είναι τι γίνεται όμως όταν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι;
Βέβαια και όταν είμαστε πολύ επιεικής με τον εαυτό μας είναι για εμάς το ίδιο επιζήμιο με το να είμαστε υπερβολικά αυστηροί μαζί του.
Άραγε σε πόσους από εμάς δεν μας έμαθαν να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχόμαστε όπως είναι;
Όταν ‘’οι σημαντικοί’’ άλλοι για εμάς μας έκριναν για τα λάθη μας, είχαν πολλοί υψηλές απαιτήσεις. Μας εγκλώβισαν σε ένα φαύλο κύκλο στο να προσπαθούμε να είμαστε ‘’τέλειοι’’ γιατί πιστεύαμε ότι οι άλλοι δεν θα μας αποδεχθούν, ότι θα δυσαρεστούσαμε τους γονείς μας εάν δείχναμε κάποια ατέλεια.
Μπορεί μέσα μας να υπάρχει η εσωτερικευμένη φωνή ενός επικριτικού γονέα που μας επέκρινε για τα λάθη μας, τις ατέλειες μας. Το ερώτημα είναι εάν μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον εσωτερικό μας κριτή να μην υπάρχει. Η απάντηση είναι ότι είναι κομμάτι μας, είναι αυτό που μας έμαθαν οι άλλοι, όμως αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδυναμώσουμε την φωνή του και αυτό το οποίο μας λέει.
Με το να επιλέξουμε να αποδεχόμαστε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας όπως ρεαλιστικά είναι χωρίς να τον επικρίνουμε ούτε όμως να τον ωραιοποιούμε επιλέγουμε να χτίσουμε μέσα μας μια υγιή αυτοεκτίμηση.
Και ας μην ξεχνάμε ότι η υγιής αυτοεκτίμηση μας βοηθάει να νοιώθουμε καλά, να αναγνωρίζουμε και να εκτιμάμε την αξία μας..
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Βουλτσίδου Κατερίνα
Πρόσφατα σχόλια