Πολλοί άνθρωποι μπορεί να αναρωτιούνται γιατί δεν διεκδικούν αυτά που θέλουν πραγματικά. Ποιος είναι ο λόγος που μπορεί να ανέχονται άσχημες συμπεριφορές από τους γύρω τους.
Κάποτε μια νεαρή κοπέλα μου είχε πει ‘’Έχουν υπάρξει στιγμές που μπορεί άλλο να ήθελα να πω και άλλο στο τέλος να έλεγα. Μου είναι πολύ δύσκολο να πω αυτό που θέλω εάν αυτό διαφωνεί με τους άλλους. Να αρνηθώ σε κάποιον συνάδελφο, γνωστό, φίλο. Σκέφτομαι ότι εάν το κάνω μπορεί να κοκκινίσω, να τρέμει η φωνή μου, να αισθανθώ αμήχανα. Αυτό όμως μέσα μου με πιέζει. Με κάνει να αισθάνομαι αδικημένη πολλές φορές και θυμωμένη. Υπάρχουν φορές που παρατηρώ αυτό που τόσο θέλω να περνά από μπροστά μου και απλά να το κοιτάω. Θα ήθελα να έλεγα αυτό που πιστεύω ακόμα και εάν θα έπρεπε να διαφωνήσω, να αρνηθώ σε κάποιους. Η ζωή μου είναι δική μου κανενός άλλου. Θα ήθελα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Γιατί αυτό όμως μου φαντάζει τόσο δύσκολο;’’
Η διεκδικητική συμπεριφορά βοηθάει ένα άτομο να μπορέσει να διατηρήσει ή να ξαναποκτήσει τον έλεγχο της ζωής του. Συνδέεται άμεσα με την αυτοεκτίμηση. Όταν διεκδικούμε αυτό που θέλουμε, εκφράζουμε τις επιθυμίες μας, δεν αφήνουμε κάποιον να μας μειώσει ή να παραβιάσει τα προσωπικά μας όρια, νοιώθουμε πιο καλά με τον εαυτό μας.
Ποιοι θα μπορούσαν να είναι κάποιοι λόγοι που μπορεί να μας εμποδίζουν στο να
εκφράζουμε αυτά που πραγματικά θέλουμε;
Όταν έχει συνδυαστεί η διεκδίκηση με την ένταση. Και η ένταση μπορεί να είναι κάτι που μας αναστατώνει πολύ και θέλουμε να αποφύγουμε.
Όταν υπάρχει η βαθύτερη πεποίθηση το ότι ‘’εάν πούμε όχι’’, εάν διεκδικήσουμε τις ανάγκες μας τότε θα δυσαρεστήσουμε τους άλλους και δεν θα μας συμπαθούν μετά. Ίσως από πίσω κρύβεται ένας βαθύτερος φόβος μήπως μας κρίνουν αρνητικά, μήπως θυμώσουν ή ακόμα και μας απορρίψουν.
Η έντονη ανησυχία μέσα μας να μην στεναχωρήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας.
Υπάρχει και η περίπτωση οι δικές μου ανάγκες να έρχονταν σε δεύτερη μοίρα, όταν από παιδιά μάθαμε να είμαστε εκεί και να ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων. Ή όταν εκφράζαμε κάποια δική μας ανάγκη μας έκαναν οι σημαντικοί άλλοι για εμάς να αισθανόμαστε ενοχές, μας έλεγαν ότι είναι εγωιστικό, ότι δεν θα έπρεπε να το κάνουμε.
Τι θα μπορούσε να μας βοηθήσει;
Καταρχήν βοηθητικό θα ήταν η καταγραφή και ιεράρχηση των καταστάσεων στις οποίες θα θέλαμε να είμαστε πιο διεκδικητικοί.
Να φανταστούμε τον εαυτό μας να αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση. Τι πιθανές δυσκολίες θα συναντούσαμε και πώς θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε;
Όταν εκφράζουμε κάτι να χρησιμοποιούμε το πρώτο πρόσωπο. ‘’Αισθάνομαι, νοιώθω, πιστεύω, θα ήθελα’’. Το πρώτο πρόσωπο βοηθάει τον συνομιλητή μας να νοιώθει ότι αυτό που του λέμε είναι κάτι που εμείς το νοιώθουμε, ότι είναι η δική μας άποψη και θέλουμε απλά να μας ακούσει. Ότι δεν του το λέμε για να τον κατηγορήσουμε σε κάτι.
Κάτι άλλο που είναι βοηθητικό είναι η συνεχής και επίμονη επανάληψη της άποψής μας και των συναισθημάτων μας, με τα ίδια περίπου λόγια, ανεξάρτητα από το πώς ο άλλος προσπαθεί να κατευθύνει τη συζήτηση.
Μέσα στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε το ‘’χειρότερο σενάριο’’ να αναρωτηθούμε πόσο πιθανό είναι στην πραγματικότητα να συμβεί αυτό που φοβόμαστε. Ακόμα και εάν συμβεί, πώς θα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε;
Αυτό που χρειάζεται να θυμόμαστε είναι ότι είναι δικαίωμα μας να λέμε ‘’όχι’’, να μην ανεχόμαστε άσχημες συμπεριφορές, να εκφράζουμε τις ανάγκες μας, να είμαστε ο εαυτός μας..
Όταν διεκδικούμε δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά των άλλων όμως είμαστε σε θέση να ελέγξουμε το τι θα δεχτούμε και τι όχι από τους άλλους γύρω μας ..
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Βουλτσίδου Κατερίνα
Πρόσφατα σχόλια